Şubat 2012 de, İstanbul Arkeoloji Müzesi ziyaretim sırasında, müze içi satış galerisini şöyle bir dolaştım. Konuya meraklı ve duyarlı pek çok üretici geleneksel Çanakkale seramiklerinin replikalarını üretmekte. Kimi başarılı, kimi ise içler acısı durumda. Satış yerinin raflarında arka köşelere sıkıştırılmış, bir kaç sarı yeşil replika dikkatimi çekti. Örnekler mükemmel diyemeyeceğim fakat vasatın üstü denilebilir. Hiç değilse işçilik temiz. Üretici damgasını tanıyamadım fakat dikkat çekici bir diğer unsur ise fiyatları. Mekanın turistik, ürünlerin sıradışı olduğunu varsayınca, bu durum normal gibi görünse de, genelde ahlaki olarak turistlere pahalı mal satarken, arada zavallı Türk ziyaretçilere olan oluyor. Alan razı, veren razı, tabi ki serbest piyasa, fakat bir denetleme kurumu da olsa, fena mı olur demeden edemiyor insan. Seramikler genel olarak başarılı. Sarı zeminli sır üzerine bakır akıtmalar mevcut, klasik bir durum. Madalyonları biraz kaba buldum. Sır üstü soğuk boyaları da, idareten sürüvermişler gibi. Küçük örnekler olduklarından, oranlar da bir miktar kaçmış gibi, ama olsun, yine de üretim adına girişimci bile olmak, günümüzde önemli. Sonuçta seramik üretmek bir risk. Alıcı potansiyeli gün geçtikçe düşüyor.
